Het ontstaan van het MULLIGAN™ Concept in de jaren ‘90 lijkt een logische stap in de ontwikkeling van de behandeling van klachten aan het bewegingsapparaat. Gedurende de afgelopen decennia zijn er diverse trends geweest in de wereld van de fysio-en manuele therapie. Sommigen predikten vooral passieve technieken, anderen legden meer verantwoordelijkheid bij de patiënt en stimuleerden het revalidatieproces via een meer actieve benaderingswijze. Brian Mulligan, de grondlegger van dit concept, heeft op een systematische manier deze twee methoden als eerste met elkaar gecombineerd. 

Door meer “open minded” om te gaan met bestaande principes heeft hij zowel voor de armen en benen als de wervelkolom een nieuw onderzoeks- en behandelsysteem ontwikkeld. De behandelmethode gaat ervan uit dat er door bv. een val, verstuiking of breuk een zgn. sporingsprobleem kan ontstaan in een gewricht. Zo’n sporingsprobleem kun je vergelijken met een niet soepel lopende  lade in een kast. Het spoor terugvinden is hier vaak een kwestie van een minieme aanpassing van de positie van de lade, waarna het openen en sluiten weer soepel kan plaatsvinden. Door in een menselijk gewricht deze gecorrigeerde beweging pijnvrij in te slijpen, wordt het normale patroon hersteld.